Iemand die je liefhebt, verliezen voelt altijd als een schok.
Het voelt alsof God naar je wijst en spreekt: 'die persoon gaan we eens treffen'.
Je bent wanhopig en eenzaam in je verdriet.
Gelukkig sloop het beestje 'verbittering' er bij mij niet in.
Die verbondenheid wel.
Ik krijg berichtjes en mails van lezers waarbij ik denk: 'jij ook?'
Het schept een band.
Het doet enorm veel deugd dat mensen mij aanschrijven om hun verhaal te vertellen.
Ik sluit mij niet meer op in mijn verdriet, voor mijn verdriet.
Ik open mij voor andere mensen, voor mijn lezers.
Dit kostte mij in het verleden ontzettend veel tranen en energie.
En het verwerken? Kan je zoiets verwerken? Neen, nooit!
Maar... je kan koesteren wat je wel nog hebt.
Er zijn zoveel dingen die we hebben, maar we zien ze niet.
We vinden ze vanzelfsprekend.
En medelijden... Echt niet nodig.
De mooie dingen die er zijn koester ik.
De mooie momenten die er zijn geweest, staan opgeslagen op mijn harde schijf in mijn hoofd.
De mooie mensen die ik ben verloren, hebben allemaal een kamertje in mijn hart.
Ik leef, laat leven en probeer goed te leven.
Reactie plaatsen
Reacties