Geloof in jezelf!

Er was eens een kastanje.
Hij hing tussen zijn soortgenoten aan een dikke, stevige boom.
Het stormde. 
Hoe hard hij ook zijn best deed om zich aan de boom vast te klampen, het lukte hem niet.
Toen al zijn energie op was, liet hij los en viel van de boom naar beneden.
Op zijn pad naar de grond hoorde hij de andere kastanjes met hem spotten.
Hij liet zich wegblazen door de harde stormwind.
Ze riepen naar hem: 'jij zal verkommeren op de natte grond'.
De kastanje was helemaal niet van plan om te rotten.
Hoe meer hij werd uitgelachen, hoe meer ze met hem spotten, hoe sterker hij zich begon te voelen. Hij zou hen aantonen dat het ook anders kan.
Met een smak kwam hij op de grond terecht tussen de rotte bladeren.
Hij voelde de regendruppels op zijn bolster. Hij hoorde het tikkende geluid en genoot van die sensatie.
Hij bleef rustig liggen en de commentaren van de anderen vervaagden. Hij sloot ze buiten.
Hoe lang hij daar lag, weet hij niet meer.
Hij genoot van de rust en de stilte.
Voelde in de winter de sneeuw op hem dwarrelen.
In de lente voelde hij zich herboren.
Hij piepte voorzichtig door de kieren van zijn bolster en zag ontelbare rotte kastanjes rond hem liggen. Deze die met hem hadden gelachen, die niet in hem hadden geloofd, lagen er dood bij.
Hij kreeg wortels en voelde die in de grond trekken. Enige tijd later kreeg hij twijgen en takken. Hij kreeg ook ontzettend mooie bladeren en genoot in zijn volle glorie mee met de seizoenen.
Af en toe had hij het moeilijk, moest hij zichzelf nog steviger wortelen om niet te buigen door de grillen van Moeder Natuur. 
Hij geloofde in zichzelf en groeide uit tot een dikke, prachtige boom.
Moraal van het verhaal:
Als je je laat inpalmen en meeslepen door commentaren en opinies van anderen, dan ga je vanbinnen dood, rot je weg. Je komt terecht in een negatieve spiraal.
Als je tijd neemt voor jezelf. Jezelf de tijd gunt om alles los te laten, dan word je na een tijdje iemand anders. Een 'mooiere' versie van jezelf.