Ik moet al een paar dagen aan dit citaat van Charles Bukowski denken. De woorden slaan me telkens in mijn gezicht wanneer ik merk dat er terug mensen zijn die mij willen beïnvloeden met hun ‘goedbedoelde’ woorden. Individuen die mij voor hun kar willen spannen. Personen die mij zeggen wat ik moet doen of laten, met wie ik wel dan niet mag of moet omgaan, wat het beste is voor mij en mijn kinderen.
Ik weet zeker dat er velen met hetzelfde gevoel rondlopen nu. Die mijn woorden aanvoelen alsof ze een vuist in hun gezicht krijgen.
Wie was jij voor je familie, je vrienden, je kennissen, je klanten, je oversten, de maatschappij, … je vertelden wat de waarden, de normen, de gewoontes, de wensen en de grenzen van het leven zijn?
Het begint al in de wieg. Daar mag je ook veelal je stem niet laten horen. Wanneer je als peuter een driftbui krijgt, ben je in de ogen van velen onhandelbaar, krijg je stempeltjes opgedrukt en moet je zelfs, in sommige gevallen, aan de medicatie.
Wanneer je een stil kind bent en je je afsluit van de buitenwereld omdat je niet om kan met de vele prikkels, ben je een zonderling.
Van kindsbeen af word je in een hokje geplaatst en moet je zwijgen wanneer de grote mensen spreken. Veelal mag je niet opkomen voor jezelf, want dan ben je agressief of gek.
Wie was ik voor dit ganse levenscircus begon en wie ben ik nu? Ik ben niet meer de persoon die zich laat beïnvloeden, zich dingen laat opleggen waar ze niet achter staat. En sommigen hebben dit de laatste dagen mogen ondervinden. De woorden: ‘het is voor je eigen goed’ of ‘ik zeg het alleen maar om je te helpen’ of zoals iemand mij gisteren botweg in mijn gezicht wreef dat ik de herinneringen aan een ‘dierbare’ bezoedel door mijn overtuigingen van nu, geven mij alleen maar een gevoel van walging. Die dierbare, waar ik in mijn boek zo liefdevol over schrijf, is reeds jaren uit mijn leven verdwenen en enkele jaren terug overleden… Zijn familie zette mij zo’n twintig jaar geleden het figuurlijke mes op mijn keel om een keuze te maken die me de rest van mijn leven zou achtervolgen. Wie zijn zij om mij nu de les te komen spellen, omdat ik een andere overtuiging heb over wat nu aan de hand is op onze aardkloot?
Enige tijd terug had ik mij verstopt, hen gelijk gegeven voor de lieve vrede, meegelopen in hun drama’s en flink gedaan wat ze me opdroegen en wat doe ik nu? Nu denk ik: ‘wie ben jij nu je niet meer luistert naar wat de wereld je opdraagt’? Ik ben ik. Ik heb mijn overtuigingen, mijn visies, mijn levenslessen en mijn waarden in mijn rugzak. Hij voelt stukken lichter dan jaren terug omdat ik de ‘anderen’ niet meer op mijn schouders meezeul. Ik hou vast aan wat bij me past en laat de rest in liefde los.
En jij? Wie ben jij?
Reactie plaatsen
Reacties